W wieku pięciu lat zaczął chodzić do szkoły, w wieku jedenastu lat dostał się do Liverpool Institute. Rok później poznał George’a Harrisona. Obydwaj zdali egzaminy i dostali się do szkoły średniej. Ma dwa lata młodszego brata Michaela.
Pochodził z bardzo muzykalnej rodziny. Jego dziadek, Joe McCartney grał na tubie, a ojciec Jim był pianistą. W salonie jego domu stało pianino, kupione w sklepie Briana Epsteina. Ojciec zaraził muzyką obu synów, zabierając ich często na koncerty. Kupił Paulowi trąbkę, aby ten zaczął uczyć się grać. Kiedy jednak nastał szał na muzykę skifflową, ten porzucił trąbkę na rzecz gitary. Początkowo ciężko było mu grać jako leworęcznemu, jednak kiedy zobaczył plakat zapowiadający koncert Slima Whitmana (grającego na gitarze w odwrotny sposób niż gitarzyści praworęczni), sam zaczął gać w ten sposób. Pierwszą gitarą Paula był akustyczny Framus, model Zenith kupiony za 15 funtów. Na niej skomponował swoją pierwszą piosenkę, „I Lost My Little Girl”. Często używał też gitary ojca – hiszpańskiej gitary klasycznej tej samej firmy. To przy jej pomocy tworzył pierwsze wspólne utwory z Johnem Lennonem. Później nauczył się grać na pianinie i wtedy skomponował swój drugi utwór, „When I’m Sixty Four”. Choć za namową ojca brał lekcje gry, wolał uczyć się „ze słuchu”.
6 lipca 1957 roku Paul poznał Johna Lennona, zaczęli wspólnie pisać piosenki.
Wiosną 1966 roku McCartney wynajął jedno piętro i piwnicę od Ringo Starra i urządził w nim małe studio nagrań, przeznaczone dla poetów i muzyków avant-gardy. Był to zalążek beatlesowskiej wytwórni Apple. Słynne logo stworzyła Magritte, której dzieła Paul zaczął kolekcjonować. Obecnie jest właścicielem jej sztalug i okularów.
Po rozpadzie The Beatles McCartney kontynuował muzyczną karierę, zarówno jako solista, jak też i we współpracy z innymi muzykami. Po wydaniu w 1970 roku pierwszej solowej płyty, zatytułowanej po prostu „McCartney”, założył wraz z żoną Lindą zespół Wings, z którym z powodzeniem występował przez całą dekadę. Współpracował między innymi ze Steviem Wonderem, Michaelem Jacksonem, Erickiem Stewartem i Elvisem Costello.
W 1983 roku pod wpływem twórczości Willem’a dr Kooninga McCartney zaczął malować. W 1999 roku w Siegen w Niemczech odbyła się pierwsza wystawa jego dzieł – były wśród nich portrety Johna Lennona, Andy’ego Warhola i Davida Bowie. Paul zaprojektował także serię znaczków pocztowych dla Isle of Man Post.
Choć stosunki McCartney’a z Lennonem układały się różnie, artysta był wstrząśnięty zabójstwem kolegi z zespołu. Choć wciąż pracował w studio, przestał koncertować, co doprowadziło do odejścia z Wings Denny’ego Laine’a i w konsekwencji rozwiązania zespołu. Sześć miesięcy po tragicznych wydarzeniach z 9 grudnia 1980 roku McCartney wziął udział w nagraniu przez Harrisona piosenki poświęconej Lennonowi „All Those Years Ago” – zagrał w niej również Ringo Starr. Sam zaś nagrał dla zmarłego przyjaciela utwór „Here Today”.
W 1997 roku otrzymał tytuł szlachecki za zasługi dla muzyki. Dwa lata później został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame. Będąc bezpośrednim świadkiem wydarzeń z 11 września 2001 roku zorganizował The Concert for New York City.
W 1995 roku McCartney wyreżyserował krótki dokument o zespole The Grateful Dead.
W życiu prywatnym muzyka była kilka szczególnych kobiet. Pierwszą była Jane Asher, którą McCartney poznał w 1963 roku na jednym z koncertów The Beatles. Podczas pięcioletniego związku była ona inspiracją wielu słynnych utworów grupy, w tym „And I Love Her”, „You Won’t See Me” czy „I’m Looping Through You”. Para miała się pobrać, jednak Asher zerwała zaręczyny, gdy dowiedziała się, że Paul spotyka się z Francie Schwarz. McCartney twierdził, że brytyjska prasa nigdy nie wybaczyła mu rozstania aktorką. Ożenił się jednak z Amerykanką Lindą Eastman, która dosłownie zawróciła mu w głowie. Była fotografem i jak mówił piosenkarz, dała mu siłę i inspirację do pracy po rozpadzie The Beatles. Poznali się w 1967 roku na koncercie Georgie Fame w Londynie. Oboje byli wegetarianami – zostali nimi po tym, jak zobaczyli kiedyś owce karmione owczym mięsem – wspierali fundację PETA. Paul nagrał piosenkę do kreskówki „Bambi”, w której zostaje zastrzelona matka małego jelonka. Linda miała córkę z poprzedniego małżeństwa, Heather. Sami doczekali się jeszcze trójki: Mary, Stelli i Jamesa. Małżeństwo przerwała śmierć Lindy na raka piersi w 1998 roku. Muzyk przyrzekł bronić praw zwierząt nawet po śmierci żony. W 2002 roku Paul poślubił Heather Mills. W 2003 roku urodziła im się córka Beatrice. Pięć lat później, po dwuletnim okresie separacji, wzięli rozwód. Obecnie partnerką życiową muzyka jest Nancy Shevell.
W ciągu wieloletniej kariery, Paul często zażywał narkotyki. Wszystko zaczęło się podczas występów w Hamburgu wraz z The Beatles, kiedy to podawano im często „Prellies” (Preludin), aby mogli przetrwać czterogodzinne występy. Później, w Nowym Jorku, Bob Dylan „zapoznał” muzyków z marihuaną i haszyszem i McCartney zaczął palić regularnie. Wziął również udział w akcji mającej na celu legalizację marihuany. Wspólnie z kolegami z The Beatles palili jointy podczas zdjęć do filmu „Help”. Reżyser filmu, Dick Lester, próbował namówić McCartney’a, by ten spróbował heroiny, ale muzyk odmówił. Jednak podczas nagrywania „ST. Peppers Lonely Hearts Club Band” przez krótki okres czasu zażywał kokainę. Ponadto publicznie przyznał się do zażywania LSD. Pomimo tego nie został aresztowany – tak jak Lennon, Harrison, Donovan czy muzycy The Rolling Stones– przez brygadę antynarkotykową Normana Pilcher’a. W 1972 roku odkryto na jego farmie w Szkocji plantację marihuany. Za posiadanie narkotyków został aresztowany w 1980 roku na lotnisku w Tokio i osadzony w więzieniu na kilka dni, choć mógł być skazany na siedem lat. Cztery lata później wspólnie z żoną Lindą również zostali aresztowani za posiadanie narkotyków.
Powrót do zakładki "Biografie"
Powrót do "Strony głównej"
Powrót do zakładki "Biografie"
Powrót do "Strony głównej"
